“Eddy Merckx reflecteert op de brute uitdagingen die zijn triomf van de Triple Crown in 1974 vormgaven: van een carrièrebedreigende crash tot een venijnige klap die bijna een einde maakte aan zijn dominantie”

“Eddy Merckx reflecteert op de brute uitdagingen die zijn triomf van de Triple Crown in 1974 vormgaven: van een carrièrebedreigende crash tot een venijnige klap die bijna een einde maakte aan zijn dominantie”

Eddy Merckx wordt algemeen beschouwd als de beste wielrenner aller tijden en zijn seizoen van 1974 blijft een van de meest opmerkelijke prestaties in de geschiedenis van de sport. Dat jaar werd hij de eerste wielrenner die de Triple Crown in de wielersport claimde, door de Giro d’Italia, de Tour de France en het wereldkampioenschap** in hetzelfde seizoen te winnen – een prestatie die sindsdien slechts één keer is geëvenaard. Wat velen echter vergeten, is de **onvoorstelbare tegenslag** die Merckx op zijn weg naar glorie heeft doorstaan.

Onlangs reflecteerde de vijfvoudig winnaar van de Tour de France op de brute blessures en uitdagingen die hij moest overwinnen om zijn nalatenschap te bevestigen. Van een **ontwrichte wervel in Blois**—een blessure die hem zijn leven lang pijn bezorgde—tot de beruchte nierstoot** die hij opliep tijdens de Tour de France van 1975, Merckx’ reis naar de Triple Crown verliep allesbehalve soepel.

Een carrièrebedreigende crash die bijna alles beëindigde**
Merckx’ veerkracht werd op de proef gesteld in 1969 toen hij een vreselijke crash kreeg tijdens een **derny-tempo race in Blois, Frankrijk**. Het ongeluk liet hem achter met een **ontwrichte wervel en een ernstige bekkenblessure**, verwondingen die chronische pijn veroorzaakten voor de rest van zijn carrière. Doktoren vreesden dat hij nooit meer hetzelfde niveau van dominantie zou bereiken, maar Merckx weigerde zich erdoor te laten definiëren.

Ondanks aanhoudend ongemak, zette hij door de pijn heen en bleef hij op eliteniveau concurreren. In 1974 was hij nog steeds op het hoogtepunt van zijn kunnen, maar hij wist dat elke race zijn tol zou eisen van zijn gehavende lichaam.

Met ongeëvenaarde vastberadenheid door de Triple Crown vechten
Om alle drie de grote races in één seizoen te winnen, was een waanzinnig uithoudingsvermogen nodig, maar Merckx vocht niet alleen tegen tegenstanders, hij vocht ook tegen zijn eigen fysieke beperkingen. De Giro d’Italia en de Tour de France zijn op zichzelf al slopende races, maar om ze **achter elkaar** te winnen, was **bovenmenselijk herstel en mentale weerbaarheid** nodig.

Zijn rugpijn van de valpartij in Blois bleef, waardoor lange ritten nog zwaarder werden. Toch zette hij door en behaalde hij de **overwinning in de Giro d’Italia** voordat hij zijn focus verlegde naar Frankrijk.

Tijdens de Tour de France toonde Merckx zijn kenmerkende dominantie door de **gele trui** met trots te dragen. De weg naar zijn **vijfde Tour-overwinning** verliep echter niet zonder controverse.

De beruchte nierstoot die hem bijna brak
Tijdens een cruciale **bergetappe** van de Tour de France van 1975 werd Merckx **door een toeschouwer in zijn nier geslagen**—een schokkende en schandelijke daad die hem in immense pijn achterliet. Terwijl veel renners de race zouden hebben opgegeven, vocht Merckx door, vastbesloten om zijn titel te verdedigen. De pijn bleek echter te veel en hij verloor uiteindelijk van **Bernard Thévenet**, wat een van de zeldzame nederlagen in zijn legendarische carrière betekende.

Hoewel het incident een jaar na zijn **Triple Crown** plaatsvond, was het een herinnering aan de **constante gevechten die hij gedurende zijn hele carrière moest leveren**. Zijn vermogen om deze uitdagingen te doorstaan ​​en te overwinnen, is wat hem echt onderscheidde.

Merckx over zijn triomf in 1974: “Het was de ultieme test”
Terugkijkend op zijn historische Triple Crown-prestatie, erkent Merckx dat het de zwaarste uitdaging van zijn carrière was.

“Mensen begrijpen niet wat ik heb doorgemaakt. Ik had elke dag last van mijn rug door de crash in Blois, maar ik ben niet gestopt. En dan heb je nog de vermoeidheid, de crashes, de druk: het was de ultieme test. Het winnen van alle drie was iets dat ik nooit zal vergeten.”

Zelfs nadat hij verwoestende blessures had opgelopen en oneerlijke behandeling op de weg had ondergaan, liet Merckx zich nooit door tegenslag definiëren. Zijn overwinning in de Triple Crown in 1974 was niet alleen een bewijs van zijn vaardigheden, maar ook van zijn onbreekbare geest.

De erfenis van Merckx’ Triple Crown
Tot op de dag van vandaag heeft geen enkele wielrenner de sport zo gedomineerd als Merckx. Zijn seizoen in 1974 is nog steeds een gouden standaard in het wielrennen en ondanks alle pijn zou hij niets veranderen.

“Ik heb veel meegemaakt, maar dat was juist wat het speciaal maakte. Niemand gaf me iets: ik moest vechten voor elke overwinning.”

De naam van Merckx zal voor altijd in de wielergeschiedenis gegrift staan, niet alleen vanwege zijn waanzinnige lijst met prestaties, maar ook vanwege de moed, veerkracht en pure wilskracht die zijn legendarische carrière kenmerkten.