Wout Van Aert kwam aan de start van de UCI Cyclo-cross World Cup-wedstrijd in Liévin, Frankrijk, maar stond helemaal op de achterste rijen. De voormalig wereldkampioen kneep zijn ogen samen. Dit was geen fout. Het was een straf.
De controverse was al weken aan het broeien. De UCI had een nieuw beleid aangekondigd, waarbij de macht over de startopstelling werd verplaatst van alleen de ranglijst naar een meer discretionair systeem. In theorie zorgde het voor eerlijkheid. In de praktijk gaf het bepaalde figuren te veel controle. Een van hen was een voormalig wereldkampioen die UCI-functionaris was geworden, iemand die al lang geloofde dat Van Aerts dominantie “oneerlijk was voor de sport.”
Wout keek vooruit. Zijn gebruikelijke rivalen, Mathieu van der Poel en Tom Pidcock, zaten vooraan, onbekommerd. Hij kon voelen hoe de ogen van de Belgische delegatie in de achterkant van zijn shirt brandden. Zijn bondscoach was woedend en beweerde dat hij inspraak had moeten hebben in de plaatsing van Wout.
“Nationale coaches moeten beslissen wie ze in welke rij zetten,” had zijn coach voor de race tegen verslaggevers gezegd. “Dit is niet fair play.”
Maar het standpunt van de UCI was definitief.
Het fluitsignaal klonk. Van Aert had geen tijd voor frustratie, alleen voor focus. Hij zette de pedalen in en sneed door de modder als een bezetene. Renners raakten verstrikt voor hem, maar hij zigzagde door gaten en vermeed chaos. Elke ronde kwam hij dichterbij en pikte hij de concurrenten een voor een in. Het publiek snakte naar adem toen hij de steile hellingen opging en door de technische afdalingen vloog.
Met nog twee ronden te gaan, zat hij in de top vijf. De kopgroep had hun energie gestoken in het vechten tegen elkaar, maar Van Aert had de groep gebruikt om zichzelf te beschermen tegen de wind en zo energie te sparen.
In de laatste ronde zette hij zijn aanval in. Zijn versnelling was monsterlijk, een herinnering aan waarom hij meervoudig wereldkampioen was. Hij passeerde Pidcock, daarna Van der Poel en met een laatste sprint kwam hij als eerste over de finish.
Het bleef even stil in de lucht. Toen barstte de menigte los.
Van Aert stapte af, hijgend. Hij keek recht naar de UCI-functionaris die hem achteraan had gezet. Zonder een woord te zeggen glimlachte hij, veegde wat modder van zijn mouw en liep weg.
Hij had zijn boodschap zojuist luid en duidelijk verkondigd: waar je begint, bepaalt niet waar je eindigt.
Leave a Reply