“Eddy Merckx haalt uit naar Lance Armstrong: ‘Tadej Pogačar is geweldig, maar ons tijdperk heeft de wielersport gevormd tot wat het vandaag is'”
Het voortdurende debat over grootheid in de wielersport kreeg deze week een nieuwe wending toen Eddy Merckx – de man die vaak “De Kannibaal” wordt genoemd en algemeen wordt beschouwd als de meest dominante wielrenner uit de geschiedenis – reageerde op recente opmerkingen van Lance Armstrong. Armstrong prees de Sloveen Tadej Pogačar in een recente podcast als “de beste wielrenner die we ooit hebben gezien”, een uitspraak die Merckx niet goed viel.
Merckx, bekend om zijn kalme gedrag naast de fiets, nam deze keer geen blad voor de mond. In een exclusief interview met L’Équipe maakte het Belgische icoon duidelijk: grootheid moet niet alleen worden gemeten aan de hand van resultaten en talent, maar ook aan de context en bijdrage aan de sport. En wat dat betreft gelooft Merckx dat zijn tijdperk nog steeds de kroon spant.
“Ik heb er geen probleem mee dat Pogačar geweldig wordt genoemd. Dat is hij ook. Hij is een bijzondere renner. Maar Lance zou het moeten begrijpen: ons tijdperk heeft het wielrennen gebouwd. Zonder dat tijdperk zou er geen Pogačar zijn,” zei Merckx scherp.
Het argument Merckx versus het moderne tijdperk
De dominantie van Eddy Merckx in de jaren 60 en 70 is ongeëvenaard: vijf Tour de France-titels, vijf Giro d’Italia-overwinningen, een Vuelta-overwinning, zeven Milaan-San Remo’s en in totaal 525 profzeges. Hij koerste in een tijdperk zonder vermogensmeters, carbon frames, oortjes, teambussen of geavanceerde sportwetenschap.
Toch, zo betoogt hij, waren de fysieke en mentale eisen nog groter.
“We hadden geen hoogtetenten. We hadden geen twaalfkoppige ondersteuningsteams die ons wattage per kilo analyseerden,” zei Merckx. “We reden op stalen fietsen, deden twee keer zoveel wedstrijddagen en ploeterden ons door de modder en bergen met instinct en pijntolerantie.”
Toen Armstrong Pogačar prees als “de meest veelzijdige en explosieve” renner in de wielergeschiedenis, nam Merckx het niet op – niet met Pogačar zelf, maar met de vergelijking tussen de tijdperken.
> “Natuurlijk is Tadej explosiever. Zijn generatie groeide op met alle tools. Maar als ik de technologie van vandaag had gehad, als ik een carbonfiets en een team van fysiologen had gehad, stel je dan eens voor wat mijn cijfers zouden zijn geweest,” voegde Merckx eraan toe.
Een reactie niet alleen op Lance, maar op een trend
Merckx’ frustratie lijkt ook aan te sluiten bij een breder sentiment onder legendes in de sport – van wie velen het gevoel hebben dat hun prestaties steeds minder waard worden in een wereld die geobsedeerd is door moderne statistieken en sociale mediahype.
> “Ons tijdperk was de basis,” zei Merckx. “We hadden geen gps-gegevens, maar we hadden wel moed. We hadden lange, brute klassiekers die mannen braken. Wat we deden was niet zomaar sport – het was overleven.”
Hij is niet de eerste die Armstrongs mening weerspreekt. Verschillende wielergrootheden, waaronder Bernard Hinault en Francesco Moser, hebben Merckx’ zorgen over het herschrijven van de geschiedenis ten gunste van huidige sterren gedeeld.
> “Ik respecteer Lance’s standpunten. Hij heeft de aandacht op het wielrennen gevestigd, maar ik hoop dat hij zich herinnert dat ons tijdperk die aandacht mogelijk heeft gemaakt,” aldus Merckx.
Het oordeel over Pogačar?
Ondanks de rake opmerkingen maakte Merckx duidelijk dat hij geen wrok koestert tegen Pogačar zelf.
> “Tadej is een briljante renner – bescheiden, hardwerkend en ongelooflijk getalenteerd. Hij is een kampioen. Maar de beste van een tijdperk zijn, maakt je niet automatisch de beste aller tijden.”
En in een laatste opmerking, die de wereld eraan herinnerde waarom Merckx nog steeds de meest gerespecteerde stem in de wielersport is, liet hij ruimte voor de toekomst:
> “Pogačars verhaal is nog niet af. Hij mag dan wel de grootste worden, maar wielrennen is geen videogame. Het is opgebouwd over decennia. En voorlopig definieert mijn tijdperk nog steeds wat het betekent om echt te domineren.”
Of fans nu de kant van de explosieve Sloveen of de meedogenloze Belg kiezen, één ding is zeker: het GOAT-debat in de wielersport is nog lang niet voorbij. Maar als het aan Eddy Merckx ligt, zullen zijn nalatenschap en de brute schoonheid van zijn tijdperk niet zo gemakkelijk overschaduwd worden.
